"Mama, als ik mijn tong uitsteek dan proeft het water zo lekker zout".

 

Ze rent in het vale avondzonnetje in haar badpak door de branding. Op haar gezicht een blik waarvan ik me realiseer dat ik die niet vaak zie. We zijn een dagje op Texel. Een traditie sinds haar vader en ik 3 jaar geleden zijn gescheiden. Het is een paar maanden voor ze 6 wordt. Ons contact voelt voor mij niet altijd even natuurlijk, niet vanzelf. Ze lijkt op me. Ook in de manier waarop ze nu al lijkt te hebben besloten dat ze mij niet nodig heeft. Net zoals ik met mijn moeder gedaan heb. Ik probeer ervoor te waken dat ik niet, net zoals mijn moeder destijds deed, uit schuldgevoel heel hard mijn best ga doen. Ik weet dat ik dan alleen maar meer afstand creëer, maar toch zie ik het mezelf vaak doen.

 

Zij, míjn dochter, reageert op me door afgewisseld precies te doen wat ze denkt dat ik van haar verwacht of juist door zich tegen me af te zetten. Soms vrees ik wat de pubertijd gaat brengen. Maar nu zie ik iets anders op haar gezicht. Onbevangenheid. Ik zie hoe zij geniet van het rennen over het strand. Ze gaat volledig op in het moment. Ze rent net zo onstuimig door het water als de paarden op haar badpak. Al haar zintuigen doen mee. Ze hoeft even nergens aan te voldoen of zich tegen af te zetten. Er is niets in haar, zelfs niet onbewust, dat op dit moment bezig is met zijn zoals ze denkt dat van haar verwacht wordt. Ze IS. Alleen maar dat.

 

Het vervult me met evenveel verdriet als geluk. Wat heerlijk om haar zo te zien. En wat verdrietig dat zelfs een meisje van bijna 6 al zoveel bezig is met wat er van haar verwacht wordt.

 

Ik geef haar een dikke zoen op haar natte haren en zeg haar dat ik van haar hou. Ik kan alleen maar hopen dat die woorden, door alle conditionering heen, tot diep in haar hart kunnen doordringen. Ze komen in ieder geval uit de diepte van mijn hart.