Durf jij helemaal te gaan staan voor je dromen en doelen in het leven? Of hou je ze liever stil, bang om 'en plein public' af te gaan?
Dat laatste is wat ik altijd deed. Ik maakte mezelf wijs dat ik geen strever was en geen doelen had, niet ambitieus was. Maar ik had ze wel, en ik baalde ook wel degelijk als ik ze niet haalde. Alleen deed ik dat allemaal intern. Ik ging onderuit, maar niemand die het wist. Even het stof afschudden en verder gaan alsof er niets aan de hand was. Maar iedere volgende stap die ik zette, of ieder volgend verlangen dat ik zou willen nastreven werd ik banger. Banger om het niet te halen, banger om betrapt te worden als de mislukkeling die ik op dat moment dacht te zijn.
Tot ik deze week uitgedaagd werd om mezelf een doel te stellen en dat ook nog eens van de daken te gaan schreeuwen. Tot mijn eigen verbazing vond ik het heerlijk!! Wat een ongelofelijk energie gaf het me om me zo aan een doel te verbinden, en dat voor de ogen van zoveel getuigen te doen. Of ik het doel zou halen was niet eens meer de essentie. De energie, het enthousiasme maakte de weg ernaartoe al tot een genot.
Iemand vertelde me ook nog dat het helemaal niet gaat om dat uiteindelijke doel, het dient alleen maar als richtingaanwijzer. 'Die kant gaan we uit', 'daar, op die horizon vestigen we onze blik'. Als je je vast bijt op dat doel dan wordt je bang, bang dat je het niet gaat halen, je verkrampt. En inderdaad, dat gebeurde. Ik was het doel toch gaan zien als vastgemetseld punt en toen ik even dacht dat we het niet zouden halen voelde ik direct de verkramping in mijn lijf. Maar het leek wel magie. Vanaf het moment dat ik de verkramping weer los kon laten begonnen de inschrijvingen weer binnen te komen! Wat een les, en wat een verrukking om al mijn energie in te zetten voor wat ik wil bereiken, zonder me te laten remmen door de angst om te falen.
Dit keer is het doel gehaald en heb ik dat met meer dan 100 mensen kunnen vieren. Hopelijk heb ik ook het lef om een keer te falen voor de ogen van evenveel mensen.