Ruim 3 jaar geleden gingen mijn vriend, de vader van mijn dochter, en ik uit elkaar. Het proces van uit elkaar gaan ging snel en zonder al te veel kleerscheuren. Ik vond snel een ander huis en 6 weken lang heb ik gesloopt, gesjouwd en gebouwd. Mijn spullen heb ik in kratten gestopt en op een karretje gezet om in mijn eentje de 80 meter tussen mijn oude en mijn nieuwe huis te overbruggen.
En toen ging ik onderuit.....
Het is makkelijk om het sjouwen van puin en het klussen in een ijskoud huis de schuld te geven van de hernia die volgde, maar het was mij snel duidelijk dat dit om meer ging. De grond onder mijn voeten was verdwenen. Zo letterlijk dat ik niet eens meer rechtop kon staan. Zonder dat ik het had gemerkt had de veiligheid van mijn relatie en het gezinsleven me voorzien van een bodem die ik kennelijk in mijzelf niet had. Of althans toch niet zo stevig als ik dacht. Een half jaar, een flinke dosis morfinepillen en een heleboel huilbuien later begon mijn rug weer op te knappen en ontwaakte ik langzaam weer aan het leven om mij heen.
Dat leven leid ik zelfstandig en op eigen kracht, zoals dat in mijn genen zit. Mijn grootmoeder vertelt nog steeds over hoe ze als 8-jarig meisje in haar eentje naar het ziekenhuis liep met een gebroken pols, omdat mama het te druk had. De waarheid van deze anekdote is niet meer te achterhalen, maar het is duidelijk dat het ‘alleen doen’ diep ingesleten zit.
Inmiddels heb ik een nieuw relatie waarin ik, voor mijn gevoel, op mijn eigen benen sta. Totdat hij zich wat terugtrok… Zonder dat het verband me direct duidelijk was kreeg ik weer last van mijn rug. Alsof ik geen toegang meer had tot de spierkracht in mijn lijf om mezelf overeind te houden. Het gevoel van weer onderuit gaan ben ik gaan onderzoeken; voorbij alle angsten (logisch en compleet irrationeel) kwam ik uit bij een gevoel van afhankelijkheid. In eerste instantie de afhankelijkheid van de ander, waarin de hoop en het verlangen schuilt dat waar ik in mijn opgroeien tekort ben gekomen alsnog vervult zou worden. Maar daar voorbij nog kwam ik de totale afhankelijkheid van het leven zélf tegen. Afhankelijk van de grond die me draagt, de zon die me verwarmt en de adem die me in leven houdt. Toen ik op hield om me tegen deze afhankelijkheid te verzetten voelde ik de energie mijn bekken terug instromen. Ik voelde me stevig, krachtig en licht tegelijk. Verbonden met Moeder Aarde, Gaia. En nee, de rugpijn is niet ineens verdwenen, maar wel een heel stuk dragelijker.